خشونت علیه زنان از مدت‌ها پیش برای اندونزی عامل نگرانی زیادی بود. در اواخر دهه ۱۹۹۰ – در آخرین سال‌های حکومت دیکتاتوری رئیس جمهور سوهارتو Suharto – زنان اندونزی برای برخورد با این معضل، اقدام به سازماندهی برای تغییر قوانین کردند. خشونت خانگی، امری خصوصی محسوب می‌شد که در باورهای دینی ریشه داشت؛ باورهایی که مرد را در صدرِ خانواده قرار می‌داد. ایدئولوژیِ جنسیت‌گرایِ رژیمِ سوهارتو بر نقش «طبیعیِ» زن به عنوان «همسر» و «مادر» تاکید داشت و سوهارتو سازمان‌هایی برای زنان ایجاد کرده بود که این دیدگاه را تبلیغ کنند.
با وجود این، در اواخر دهه ۱۹۸۰، سازمان‌های غیردولتی جدیدی به راه افتادند که بر موضوع حقوق زنان و حمایت از زنانی که قربانی خشونت شده بودند، تمرکز داشتند. در ژانویه سال ۱۹۹۸، شورش‌های سراسری آغاز شد. خشونت‌ها به دلیل قیمت‌های سرسام‌آورِ مواد غذایی شروع شد و خشونت‌های فرقه‌ای به آن دامن زد. در جریان این تظاهرات، خشونت جنسی گسترده‌ای علیه زنانِ چینی‌تبار صورت گرفت. این خشونت‌ها ادامه یافت تا این‌که در ماهِ مه ۱۹۹۸، حکومت سوهارتو سرنگون شد و گذار آرام به دموکراسی در این کشور آغاز شد.
برگزاری انتخابات مستقیم، خودگردانیِ بیشتر در سطح محلی، شکل‌گیریِ احزاب سیاسی جدید و آزادی بیش‌ترِ بیان در مطبوعات و گردهمایی‌ها، موجب بازشدنِ کانال‌هایِ جدیدی برای زنان شد تا از این طریق، خواسته‌های خود را اعلام کنند و بر سیاست تاثیر بگذارند. سازمان‌های زنان به‌سرعت از این فرصت‌ها استفاده کردند. زنان نیز به دنبال باخبرشدن از خشونت جنسی گسترده در جریان تظاهرات، انگیزه‌ی بیش‌تری برای فعالیت پیدا کردند. این واقعه منجر به تظاهرات سراسری در حمایت از حقوق زنان شد که به همراه فضای بازتر سیاسی، به تلاش‌های بی‌سابقه‌ای برای پیشبرد آزادی‌ها و حقوق زنان انجامید.
در این پادکست با ما همراه باشید تا روند سازماندهی و مبارزه زنان اندونزی برای تغییر قوانین خشونت خانگی و ریشه‌کن‌کردن آن در کشور را با هم مرور کنیم.