آزار و اذیت اقلیت های مذهبی در ایران، از قرن‌ها پیش، کم و بیش، مانند بسیاری دیگر از نقاط جهان، وجود داشت، اما در دوره قاجار و با پیدایش جنبش‌های مذهبی جدید، نمودهایی تازه پیدا نمود. هم اکنون و ذیل سلطه حکومت شیعی جمهوری اسلامی، این آزار و اذیت‌ها ادامه دارد و به ویژه علیه بهاییان با شدت اعمال می‌شود.

با پایان حکومت محمدرضا شاه و آغاز سیطره خمینی بر کشور، بهاییان ایران به تدریج امکان ورود به دانشگاه و اخذ مدارک تحصیلات عالی را ازدست دادند و آنانی که مشاغل دولتی داشتند از کار اخراج گشتند. پس از گذشت مدت کوتاهی از انقلاب ۵۷، تشکیلات مذهبی مربوط به اداره امور بهاییان در ایران غیرقانونی اعلام شد و موجی از دستگیری و در مواردی اعدام بهاییان به راه افتاد. امروزه کارشناسان و ناظران مرتبا نسبت به افزایش دستگیری‌ها، مصادره اموال، احکام ناعادلانه‌ی قضایی و سایر اشکال آزار و اذیت بهائیان در کشور ابراز نگرانی می‌کنند.

خط‌مشی حکومت اسلامی در آزار و پیگرد سیستماتیک بهاییان و سایر اقلیت‌های مذهبی، از جمله نوکیشان مسیحی، دراویش گنابادی و خداناباوران، بخشی از سیاست گسترده‌تر جمهوری اسلامی برای سرکوب عقاید و اعمال مذهبی و غیرمذهبی مخالف است.

در این پادکست با ما همراه باشید تا نگاهی بیندازیم به زمینه تاریخی آزار و اذیت سیستماتکی بهاییان در ایران.