یهودستیزی در اتحاد جماهیر شوروی، سابقه‌ای طولانی داشت اما پیمان عدم تجاوزِ «مولوتوف-ریبنتروپ» Molotov—Ribbentrop بین اتحاد جماهیر شوروی و آلمان در سال ۱۹۳۹، نقطه عطفی برای این ماجرا بود. این پیمان، زمینه نسل‌کشی ۲ونیم میلیون یهودی، را توسط نازی‌ها در سراسر بخشی از قلمرو شوروی که تحت اشغال آلمان بود، فراهم کرد. بعدتر رژیم شوروی فعالیت همه گروه‌های غیرکمونیستی را غیرقانونی اعلام کرد. در سال ۱۹۴۵ که جنگ جهانی دوم به پایان رسید نیز، رژیم استالین دستگاه قدرتمند سانسور خود را به کار گرفت تا هولوکاست را از اذهان عمومی پاک کند. همه این‌ها دست به دست هم داد تا زندگی اجتماعی یهودیان رسما پایان یابد و آن‌ها تحت سرکوب و خفقان شدیدی قرار بگیرند. این شد که شماری از یهودیان تصمیم گرفتند وطن خود را به مقصد اسرائیل ترک کنند تا زندگی‌شان را در آرامش ادامه دهند. اما با یک مانع بزرگ روبرو شدند؛ حکومت شوروی، که اجازه خروج به آن‌ها نمی‌داد. این دسته از یهودیان شوروی، رفیوزنیک خوانده می‌شدند. رفته رفته اعتراض‌ها بالا گرفت و جنبشی برای کمک به رفیوزنیک‌ها به راه افتاد. یکی از برجسته‌ترین فعالان این جنبش، ناتان شارانسکی بود که علی‌رغم بازداشت و محدودیت‌های بسیار، دست از تلاش نکشید. سرانجام با جلب‌شدن توجه‌ها به رفیوزنیک‌ها، این جنبش رو به موفقیت گذاشت. شارانسکی نیز به نماد جهانی مخالفت با شوروی تبدیل شد. زمانی که او در بازداشت بود، کمپین آزادی‌اش به حلقه‌ای کلیدی در زنجیره‌ی رویدادهایی تبدیل شد که به فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی منجر شد. در این پادکست، با ما همراه شوید تا روایت موفقیت جنبش یهودیان شوروی برای بازپس‌گیری هویت خود به عنوان یهودی و مهاجرت‌شان به اسرائیل را با هم بشنویم.